Ik trok mij terug in mijzelf, naar de innerlijke plek vanwaar ik mijn reis naar de onderwereld steeds begin.
De grot die mijn toegang is tot de onderwereld was geblokkeerd. De rest van 'mijn' plek was in orde. Onthutst keek ik om me heen.
Aan de rand van mijn gezichtsveld bewoog iets zich. Ik groette het en nodigde het uit dichterbij te komen. Het was de oude wolf die ik ooit ontmoet had achter mijn huis en hij sprak:
'Je bent gekomen. Je bent er klaar voor.'
Zijn ogen dwaalde af en ik volgde zijn blik. Aan de rand van het kleine meertje dat deel uit maakt van 'mijn' plek brandde een klein vuur en er lag een witte bundel. Ik liep als gestuurd naar het meertje, ik trok mijn kleren uit en nam een bad.
Oude Wolf zat naast het vuur toen ik uit het meertje stapte. Zijn ogen wezen naar de witte bundel. Het was een vel, een prachtig wit wolvenvel.
Wolf sprak: 'Dit vel is bestemd voor jou, het vertegenwoordigt de kracht van Wolf. Draag het met trots en deemoed. Je hebt je angst en valkuilen onder ogen gezien. Je krijgt dit vel op de grens van jouw alledaagse realiteit opdat je er in jouw realiteit gebruik van kunt maken. Draag het vel en wordt sneeuwwolf-vrouw, Amaruq-vrouw, Amaruq. Ben je bereid dit vel en datgene wat het vertegenwoordigt te accepteren?'
Terwijl hij tot mij sprak had ik het vel om mijn lichaam heengeslagen. Het was zacht en warm, maar ook woest, oer. Ben ik bereid het te accepteren?
Ik voelde de haren van de vacht overeind gaan staan alsof het vel één geworden was met mijn huid, met mij. Ik zocht in mijn hart, ik kwam mijn ego tegen, ik vocht met mijn angst. Toen voelde het alsof er iets in me scheurde en ik in stukken uit elkaar viel. Ik huilde. Hoelang? Geen idee. Langzaam voelde ik me geheeld worden. De haren van mijn vacht gingen weer plat liggen, ik ontspande me.
Mijn ogen zochten Oude Wolf, hij zat aan de rand van mijn gezichtsveld nog net zichtbaar voor me. Hij bewoog zijn kop omlaag en weer omhoog, gevolgd door een kort en krachtig gehuil. In mijn hoofd hoorde ik zijn stem: 'Dag Amaruq', terwijl hij zich omdraaide en verdween.
Ik was moe, ik draaide mij om en om in het vel en voelde mij er weer één mee worden. Het vuur was kleiner geworden. Liggend staarde ik een poosje in de vlammen toen sloot ik mijn ogen en bleef roerloos liggen, de geluiden verstomden. Ik opende mijn ogen en trof mijzelf op de plek waar ik mijn trance-reis was begonnen.
Dit is het verkorte verslag van een van mijn trance-reizen.
Ik heb deze reis ondernomen na een aantal eerdere ontmoetingen met wolven,
zowel in mijn dromen als in werkelijkheid.
Het kon niet anders dan mijn site deze naam te geven.
